Það sem ég vil ekki heyra

Af hverju er ekki hægt að fá réttlætinu fullnægt með dómi? Af því að lög ná ekki yfir allt heimsins óréttlæti!

Dómarar í vestrænum lýðræðisríkjum eiga að dæma eftir lögum, en ekki bara eftir eigin réttlætiskennd. Þess vegna sigrar réttlætið ekki alltaf fyrir dómi, jafnvel ekki einusinni þar sem lögin eru annars sanngjörn.

Svo koma dómarar og jafnvel bara lögfræðingar og segja okkur að eitt og annað óréttlæti sé ekki ólögmætt. Vei þeim illa þenkjandi lögfræðingi! Og, sérstaklega, vei þeim ömurlega stjórnmálamanni sem segir manni að ekki þýði að láta á óréttlætið reyna fyrir dómstólum!

Baráttan fyrir réttæti er pólitísk barátta en ekki lögfræðileg. Lögfræði er tæki, en ekki stefna. Lög eru sett af stjórnmálamönnum og það fer eftir pólitískri afstöðu hvort þau eru og fyrir hvern þau eru sanngjörn eða ósanngjörn, hvað þau leyfa, banna og skylda.

Ég kýs heldur stjórnmálamann sem segir mér það sem ég vil ekki heyra, heldur en stjórnmálamann sem lætur ríkislögmann um að segja mér það. Ég vil heldur lögfræðing sem segir mér það sem ég vil ekki heyra, heldur en lögfræðing sem segir mér það sem ég vil heyra og tapar svo máli mínu fyrir dómi.

Svo ætlast ég til þess af stjórnmálamanninum mínum að hann haldi réttlætismáli mínu áfram á lofti á hinum pólitíska vettvangi, árangur þar er oft ekki minna virði en dómsuppkvaðningar.

Væntu of mikils af dómsmáli

Athugasemdir

[Helga (IP-tala skráð) 11.1.2009 kl. 03:16]

"Og, sérstaklega, vei þeim ömurlega stjórnmálamanni sem segir manni að ekki þýði að láta á óréttlætið reyna fyrir dómstólum!" Heyr, heyr!

200 milljónir sagði stjórnmálamaðurinn að málsókn myndi kosta, þá nýbúinn að samþykkja 80 milljóna króna viðbótarframlag til stjórnmálaflokkanna.

Förum bara til fjalla!