Glæpabörn

Af hverju fremja börn kynferðisbrot og geta börn verið glæpamenn?

Þessi spurning vaknaði við lestur fréttar um tvo drengi sem ákærðir hafa verið fyrir að nauðga telpu.

Pistillinn minn hér á eftir er hins vegar innlegg mitt á kommentakerfið hjá Heiðu B. 

Ég byrja á að svara seinni spurningunni: Börn geta ekki verið glæpamenn. Þau geta vissulega breytt rangt og verknaður þeirra getur vissulega haft mjög alvarlegar afleiðingar í för með sér. Þau geta líka breytt gegn betri vitund, en það segir ekki að þau geri sér grein fyrir eðli eða afleiðingum verknaðar síns. Þau hafa ekki þroska til þess fyrr en tilteknum aldri er náð, og það eru ekki mikil frávik í því á hvaða aldri hver einstaklingur nær þeim þroska. Þess vegna eru til lög um sakhæfisaldur.

Svo svara ég fyrri spurningunni: Börn fremja kynferðisbrot ýmist í algjöru sakleysi og ekki hægt að kenna athæfi þeirra við brot, eða af því að þau hafa á einhvern hátt upplifað illa framkomu í kynlífi.
Það fyrrnefnda er eins og ég sagði ekki brot, heldur eðlilegt sakleysi. Það er t.d. mikill munur á því að barn stríplist eða fullorðinn. Eins er með að barn kíki á kynfæri annars barns eða snerti þau, en það kemur að þeim aldri að slík hegðun er ekki ásættanleg lengur.
Svo geta börn hafa sætt kynferðislegu ofbeldi, sem ýmist er framkvæmt á þeim sjálfum, eða þau orðið vitni að og þá vek ég athygli á hve vanmetin eru áhrif alls þess kynferðislega ofbeldis sem börn sjá í sjónvarpstækjum. Þetta ofbeldi vekur hjá þeim vanlíðan og þau bregðast við henni á hátt sem okkur finnst órökréttur. Það rökrétta er einmitt að þau bregðist órökrétt við af því að þau eru börn.

Kynferðisglæpamenn hófu margir að sýna óviðurkvæmilega kynferðislega hegðun á unga aldri. Slíka hegðun þarf að taka alvarlega, ekki til að refsa fyrir hana, heldur til þess að átta sig á af hverju hún stafar og hvort þar þurfi að grípa til einhverra ráðstafana.